Ik weet het nog precies. Een yogales in 2007. Houten vloer, een geur van wierook en zachte stemmen. Mijn hoofd vol, mijn lichaam onrustig. En toen viel daar dat woord: Ayurveda. Iets in mij spitste mijn oren. Geen idee wat het was, maar het voelde als thuiskomen. Onverklaarbaar vertrouwd. Alsof ik iets herkende wat ik allang wist. 

Wat ik toen nog niet kon vermoeden, is dat dit het begin zou zijn van een levenslang kompas. Ayurveda werd voor mij geen kennis, maar een fundament. Een manier van kijken. Naar mezelf. Naar anderen. Naar het leven. Wat me zo raakte? Dat deze eeuwenoude wetenschap niets wil veranderen aan je, maar je juist helpt herinneren wie je ten diepste bent. Geen nieuwe versie van jezelf creëren, maar laag voor laag afpellen, tot je weer voelt: dit ben ik. Precies goed. Volgens Ayurveda zijn wij een afspiegeling van de natuur. Gemaakt uit dezelfde elementen als de aarde, de lucht, het water, het vuur en de ruimte om ons heen. Bij onze geboorte is die samenstelling perfect afgestemd. Maar het leven met al zijn ruis, aanpassing en overlevingsstrategieën, haalt ons vaak weg van die natuurlijke staat van zijn. En dat voel je. In je lijf, in je hoofd, in je relaties. Ayurveda leert je niet alleen wáár je uit balans bent geraakt, maar ook hoe je terugkomt bij jouw unieke blauwdruk. Het is geen symptoombestrijding, maar een pad van herinnering. Van herstel. Van thuiskomen.

Afgelopen week gaf ik, samen met Alina de Vilder, een retraite die precies hierom draaide: de kunst jezelf te zijn. Een thema dat ik jarenlang heb doorgegeven in consulten, in woorden. Maar nu, voor het eerst, stond ik zelf als begeleider midden in die bedding. Geen gastvrouw dit keer, geen organisator achter de schermen. Maar zichtbaar. Voluit. In mijn eigen waarheid.

En ja, dat vond ik spannend. Het vroeg om aanwezig zijn. Om ruimte geven en nemen zonder in te vullen. De controle los te laten. Om werkelijk te vertrouwen op mijzelf. Zichtbaar zijn! Het was bevrijdend en zo kloppend. Alles wat ik heb geleerd viel op zijn plek in die week. Wat deze retraite bijzonder maakte, was de combinatie van de oerkracht van Ayurveda met de messcherpe helderheid van het Clarity Proces van Jeru Kabbal. Alina liet de deelnemers ervaren hoe de mind werkt. Hoe hardnekkige overtuigingen eigenlijk niets meer zijn dan herhaalde verhalen. Projecties van een verleden dat allang voorbij is. En hoe we, als we stoppen met die film afspelen, ineens voelen: ik ben hier. Nu. En dat is genoeg.

Iedere dag werkten we met het lichaam, de adem, voeding, stilte, beweging, schudden en reflectie. En iedere dag zakten mensen dieper in zichzelf. Ik zag ogen opengaan. Lichamen ontspannen. Verhalen loskomen. Eén van de deelnemers zei het na een ademsessie zo mooi: “Ik voel me voor het eerst in jaren aanwezig in mijn eigen leven.”

Dat is waar het mij om gaat. Geen zweverig gedoe. Geen ontsnapping. Maar precies het tegenovergestelde: volledig aankomen. In je lijf. In het moment. In jezelf.

De psychodynamica gaf mij daarbij de taal om gedrag en emotie te begrijpen. Niet als losstaande puzzelstukjes, maar als één geheel. Want mentale helderheid ontstaat pas echt als hoofd, hart en buik met elkaar in gesprek mogen. En dat vraagt aandacht. Lichaamswerk. Stilte. En soms ook confrontatie.

Maar wie dat aandurft… ontdekt Ojas. Het levenssap dat in Ayurveda staat voor vitaliteit, immuniteit, rust en kracht. Ojas is wat ontstaat als je op jouw manier, in jouw ritme, in jouw waarheid leeft. En ik heb het deze week zien gebeuren. Bij iedereen. Op zijn of haar eigen manier.

Ik ben dankbaar. Voor de moed van de groep. Voor de bedding die we samen creëerden. Voor Alina, die me blijft inspireren op het gebied van Clarity en haar vrije geest. En voor Ayurveda, dat altijd weer terugwijst naar eenvoud. Naar natuur. Naar leven.

De kunst jezelf te zijn is geen eindstation. Het is een levenshouding.
Het vraagt moed. En zachtheid. En eerlijkheid.
Maar wie de eerste stap zet…ontdekt de vrijheid van écht leven! Ik kan je vertellen, het is de moeite waard!